Od kiedy mam termometr w liczniku to mogę dokładniej podać jakie temperatury panowały. Tego dnia, choć prognozy zapowiadały kumulację złej pogody była paradoksalnie najlepsza pogoda wyjazdu. Zero deszczu i temperatura w zakresie od 16 do nawet 32 stopni Celsjusza.

Austria 2012 - dzień 1 - "in Austria its normal"
Austria 2012 - dzień 2 - jezióra
Austria 2012 - dzień 3 - Hochtor
Austria 2012 - dzień 4 - Tam gdzie woda spada z nieba i ze skał
Austria 2012 - dzień 5 - Giga Uber Supa Sciezki
Austria 2012 - dzień 6 - powrót/podsumowaniee

Dla porównania dzień drugi u Tomka.

Tak jak rozmowę, tak też i wpis można zacząć od pogody ;-) A teraz bardziej co się działo w tym czasie. Pobudka przed 8 rano, żeby na śniadanie mieć chwilę. Obowiązkowe maksowanie przy szwedzkim stole. Niestety nie da się nigdy tak zapchać, żeby potem dało się jeździć i głód nie zaatakował. W sumie szkoda, przydałyby się takie chomikowe przenośne spiżarnie.

Wyjeżdżamy ścieżką rowerową - i tak też przez większą część pobytu będziemy się przez Austrię przemieszczać. Jedziemy na Kaprun zobaczyć zamek. Stwierdzam, że wyglądem przypomina więzienie, co nie przeszkadza mi zapoczątkować tam nowego trendu, poza dziubkami na zdjęciach będę teraz prezentował także styl a'la Balotelli, oto pierwsze takie zdjęcie:


Powinno się ich pojawić więcej, poza głupią miną, głupia poza znacznie poprawia atrakcyjność zdjęcia ;-)

Jadąc dalej przez wieś natrafiliśmy na skejt-park. Postanowiłem pokazać parę tricków


W skejt parku nie zabawiliśmy jednak za długo, bo nawierzchnia była zbyt śliska ze względu na wysoką wilgotność powietrza, nie mogłem przez to wykonać skutecznie mojego najlepszego numeru - przelotu przez kierownicę z lądowaniem twarzą na asfalcie. Ruszyliśmy więc dalej. Po paru metrach jazdy takim czymś


Zaczęło się coś nieco innego. Tak, trawa zamiast otaczać drogę, to droga zaczęła otaczać trawę! Niesamowite.


Za cel Tomek postawił zbiorniki wodne elektrowni szczytowo-pompowej. Z tego co wyczytałem w jego wpisie, miały się one nazywać: Stausee Wasserfallboden oraz Stausee Mooserboden.

Troszkę podjechaliśmy do góry aż w pewnym momencie... Wrednie zagwizdał na nas jakiś tubylec. Akurat gdy pokonywaliśmy most wiodący w nieznane. Okazało się, że jest to strażnik bramy, a właściwie... tunelu. Tomek najpierw miał mi za złe, że zareagowałem na gwizd owego jegomościa, jednak jazda przez długi tunel, przez który nawet osobówek nie puszczają, a jedynie autobusy z turystami jeżdżą byłaby z leksza przegięciem. A właśnie takie nieszczególnie dobre wiadomości przekazał nam strażnik tunelu.

Ruszyliśmy więc dalej, do następnego celu. Droga w pewnym momencie zamieniła się w szlak pieszy. Dodam, że bardzo atrakcyjny szlak pieszy, którego fragmenty wyglądały tak jak na fotografi poniżej


Akurat takie fragmenty jak na fotografii ominęliśmy, choć przyznam, że chętnie bym się z nimi zmierzył - przynajmniej na zjeździe, bo podjazd po schodach nie należy do moich specjalności.

Mimo tego, że takie specjalne odcinki ominęliśmy to Tomek jakimś cudem wypiął sobie koło podczas jazdy. Tutaj uwieczniłem moment w którym odkrył ten fakt. Dodam, że wcześniej przez spory kawałek czasu zastanawiał się co mu się tak dziwnie jedzie.


Po terenie był kawałek taki


Długo jednak się płaskość nie utrzymała, zrobiło się tak. Dodać należy, że choć tutaj akurat zjeżdżam, to jechaliśmy w przeciwną stronę, a to zdjęcie jest pozowane! Tak, ten jeden raz postanowiliśmy oszukać i zdjęcie nie jest jedynie tylko elementem reportażu, dokumentu a powstało na skutek chęci uwiecznienia tego fragmentu asfaltu. Bardzo za to oszustwo przepraszamy, ale cóż, nie zawsze można sobie pozwolić na komfort cykania samych tylko i wyłącznie dokumentalnych zdjęć, których powstanie osoba uwieczniona nie jest świadoma.


Taką drogą dojechaliśmy do bazy narciarskiej. Troszkę ludzi nawet tam było, pohasać po górach przybyli. Nie dziwota, bo teren całkiem ciekawy. Mieli nawet interesującą drogę dla... no ciężko rozgryźć dla kogo. Pokryta luźnymi kamieniami niewielkich rozmiarów o znacznym nachyleniu byłaby bardzo ciężka na rower zarówno na podjeździe jak i na zjeździe. Przypuszczam, że w tym rejonie stawiają raczej na sporty zimowe i świetnie można tą drogą na nartach popylać jak jest pokryta śniegiem. A jak nie jest to jest wybitnie wrednym wyzwaniem dla ludzi lubiących drogi które same uciekają spod kół. Wiem, co mówię, spróbowałem w obie strony po trochu. Najpierw w górę (dziwnie płasko wygląda w tym kadrze)


Potem w dół


Tomek był strasznie zawiedziony tym, że znów nie ma po czym podjechać wyżej. Zapewne gdybyśmy nic nie znaleźli to kupiłby mtb już w Austrii, ale sądzę, że i tak to zrobi, bo wreszcie dostrzegł jak wiele dróg mu ucieka przez brak odpowiedniego do gór roweru :) Niemniej jednak znaleźliśmy takie cudo


Nie, to nie jaskinia, w drugą stronę wygląda tak


Tak więc wszystko jest w porządeczku, dziura miała wlot, miała też i wylot. Przed nią stał szlaban, co też wróżyło, że będzie interesująco. Być może prowadzą tam jakieś tajne eksperymenty?

Cóż lepiej zdjęciami przedstawię co było dalej, zaczęło się mniej więcej tak


I w sumie cały czas utrzymywało się tak samo. Chciałbym tutaj jedno sprostować - choć podjazd był niewątpliwie trudny nie zamknąłem kasety. Nie spieszyłem się na nim, więc i o kadencję nie dbałem, zresztą poniżej 5kmh też nie spadłem. Było pare fragmentów w których jakby chciało poderwać się przednie koło, jednak z tyłu poniżej 3ki nie zjechałem a prędkość przez większą część podjazdu trzymałem na 8kmh... Choć faktycznie spadłem miejscami i na 5.5kmh które wcale nie łatwo było utrzymać ;-) Podjazd jednak, zupełnie jak zawsze skończył się, zrobiło się tak


Nie było jednak tak całkiem płasko, jeszcze parę metrów już po znacznie bardziej płaskim trzeba było zrobić. Nawet mnie na tych ostatnich metrach w góre Tomek uchwycił na jakimś kadrze


Znalazła się i woda, chociaż dziś temperatura nie przypominała tej z zeszłorocznych Alp gdzie trzeba się było polewać wodą, żeby na wiór nie wyschnąć


No i dotarliśmy do zapory i jeziora Tauernmoossee


Podjeżdżamy kawałek w stronę zapory, ale ponownie szuter powstrzymuje Tomka przed możliwością dalszej jazdy. Ja poświęcam czas na cyknięcie fotki wyjątkowo urokliwego zakątka


Szkoda, że tylko kompakcik, bo lustrzenką można by z tej chałupy wyciągnąć foto jak z National Geographic.

Droga pod zaporę wyglądała jakoś tak


Nawet mnie tam widać jak po niej pociskam.

Jeszcze widok tuż przed zjazdem


Zjazd był nieco... ciężki. Odstawiłem Tomka daleko, bo był to jeden z tych zjazdów, które robi się techniką zjazdu grawitacyjnego, panicznego hamowania przed zakrętem o 90stopni i ponownego rozpędzania. W sumie to nie było się gdzie porządnie rozpędzić nawet, bo każdy troszkę prostszy odcinek kończył się jeszcze mocniejszym zakrętem niż wcześniej. Do tego żwir i piach na drodze ze szczególnymi kumulacjami w zakrętach. No cóż, przynajmniej podjazd był krótki, więc i zjazd taki był i nie było czas żałować tej straty wysokości.

No i powrót


Na powrocie Tomkowi tak się nudziło, że postanowił poćwiczyć kolejne sztuczki jak ta z wypinaniem tylnego koła w trakcie jazdy, tym razem wkręcił spodnie w tylne koło. Wynik był - trzeba przyznać - artystyczny


To by było w zasadzie na tyle tego dnia. Wpadłbym w okolice tego jeziorka pohulać po tych szlakach pieszych oraz wjechać na samą zaporę. Być może jest tam więcej ścieżek i więcej takich ładnie się prezentujących chatynek. Ogólnie wszystko pięknie poszło tego dnia... no może za wyjątkiem tego tunelu gdzie tylko autobusy mogły jeżdzić (a wypada dodać, że zbudowali nawet parking wielopoziomowy dla osobówek, którymi dojeżdżają turisty).

Z wieczora wybraliśmy się podbić naszą wieś. Okazało się, że trafiliśmy w dzień jakiejś wioskowej imprezy. Było piwo, były grille, byli nawet udawani indianie grający z plejbeku - czyli wszystko co świadczy o udanym wiejskim festynie. My przeszliśmy nieco na ubocze skorzystać z jadła oferowanego przez Turków. Tradycyjny austriacki kebab bar w którym zamówiliśmy pizzę. Jedzenie umilała nam muzyka puszczana z przejeżdżających wiejsko-stuningowanych samochodów oraz ludzie wychodzący z dworca kolejowego... tak, był to piękny dzień i udane jego podsumowanie. Austria przywitała nas przytulając do swej piersi tak, że aż dechu mogło nam braknąć. I bez przytulenia dechu mogło braknąć, bo niewątpliwie czuć w powietrzu, że Austriacy zajmują się hodowlą krów i trzody chlewnej.