Zgodnie z zapowiedzią dziś do pracy. Najpierw z rana pojechałem pod młynem rzucić okiem czy jakiejś szosy się nie wyhaczy - nie bardzo. W stosunku do mojej ostatniej wizyty ciężko było znaleźć coś w rozsądnej cenie, za rower na 105ce, dość zjeżdżony chcieli od 1200 za na prawdę stare aluminium do 2500 za nowszą, ale chyba bardziej zjeżdżoną meridę cośtam (za to rama fantastycznie cieniowana). Z kołami też szału nie ma, chyba najlepsze co było to ksyliumy w innej meridzie (aaa, bo ta za 2500 nie była na 105 tylko na jakimś campagnolo, niestety nie rozeznaję się w grupach campy więc nie powiem co to było).

Powrót bardzo spokojnie. Po powrocie brat dojechał do Wrocławia i trochę go przewiozłem przez miasto.

Tak na prawde to jazda byla meczaca. Zwykle jazda z predkoscia znacznie ponizej tej najodpowiedniejszej wlasnie taka jest - meczaca. To nie jest prawda ze powolna jazda jest relaksujaca. Niszczy zarowno fizycznie jak i psychicznie. No ale trzeba krzewic cykloze gdzie sie tylko da. Dzis po raz kolejny staralem sie do tego przekonac siostre. Raczej bezskutecznie, choc powrot (z wiatrem) byl calkiem razny. Trasa zblizona do jazdy na Bajkal po walach, ale potem sie odmienilo. Chwila popasu z opalaniem nad Odra i powrot juz raczej asfaltami. Tak sie tym zmeczylem ze raczej dokrecania dzis nie bedzie... a byly plany na setke.

Czwartek byl dniem pieszej wycieczki po gorach. Zasadniczo wielka nie miala byc, ale troche sie pogubilismy, dzieki czemu trasa byla zdecydowanie ciekawsza. Fakt, ze emeryci z niemiec i koles w japonkach poruszali sie po gorach sprawniej i szybciej niz my nie byl szczegolnie budujacy, jednak zblizajacy sie zmierzch sprawil ze tempo nam wzroslo i wycieczka sprawila ze ten dzien byl rownie meczacy jak poprzednie. Tez dzieki temu pogubieniu sie trafilismy na bardzo ciekawy szlak wychodzacy ze Stalingradu (akurat teraz tym szlakiem wracalismy do bazy), tuz spod naszej bazy - droge ku Veliko Rujno - Wielkiej Rowninie. Poczatkowo oczywiscie bylismy przekonani ze Veliko Rujno to wielkie ruiny ;-) Coz Chorwacki jezyk bywa czesto niezwykle podobny do Polskiego.

Droga na Veliko Rujno jest taka, ze miejscowi opowiadajac o niej ocieraja czolo sugerujac wielkie zmeczenie - cos w tym jest. Dodatkowo pokazuja ze jedynie czesc wjazdu jest wyasfaltowana. Ta czesc poznalismy w znacznej czesci na pieszej wycieczce. Mnie czesc nie asfaltowa cieszy - kawalek terenu zlapac jest milo. Podjazd startuje w zasadzie juz od drzwi. Na poczatku jade sobie z wysoka kadencja i wysuwam sie na prowadzenie. Podjazd ma srednio ponad 11% nachylenia, wiec jest dosc... alpejski ;-) Trzeba przyznac ze kopie ladnie, szczegolnie ze w przeciwienstwie do wiekszosci alpejskich podjazdow jest bardzo pofaldowany. Co chwila sa sekcje znacznie przekraczajace srednia i znacznie ponizej niej. Trafia sie nawet kilka krotkich zjazdow. Do Monte Zoncolana sporo brakuje, bo nie podrywa przedniego kola, nie musze tez zygzakowac po drodze zeby sie poruszac przed siebie. Przez 1/4 trasy jade pierwszy. Po dwoch probach Tomkowi za trzecim podejsciem udaje sie skutecznie mnie wyprzedzic. Potem jade drugi gdzies do 4/5 trasy kiedy to wyprzedza mnie dwukrotnie Darek i zaczyna sie najbardziej stromy ostatni kilometr podjazdu. W tym roku w zasadzie jeszcze nic nie jezdzilem co tez objawia sie gdy tylko trzeba uzyc sily - od razu tetno skacze mi pod miliard i mozg mowi zeby odpuscic. Wrzucilem wiec koronke wyzej na kasecie, zostala jeszcze jedna, ale juz jechalo sie na tyle spokojnie, z wysoka kadencja, ale bez naciskow, bez sily, ze tetno chyba w ogole weszlo w spoczynkowe - szkoda ze nie mam pulsometru, bo ciekawe bylyby wskazania z tego podjazdu. Przez tak spokojna i nie meczaca jazde Darek odstawil mnie o jakies dwa zakrety - co daje z 200 metrow - przy predkosci 7kmh to dosc sporo ;-) Kasete ostatecznie zamknalem, ostatni zakret okazal sie zabojca. Srednia na podjezdzie 7.96 km/h

Dojechalismy do parkingu z widokiem na... zasadniczo nikt nie wiedzial na co. Czym jest Veliko Rujno dowiedzielismy sie poprzedniego wieczoru od cioci wikipedii i wujka gugla, ale czy to co widzielismy przed nami jest juz rownina czy tez nie? Chwile ze soba walczylem, ale ostatecznie sie przemoglem. Zostalo ze 200 metrow podjazdu, moze ze 3 km drogi, jade.

Jako ze tylko ja mialem mtb to jade sam. Droga poczatkowo troche opada, potem idzie w gore, ale bardzo lagodnie. Omija jedno wzgorze, potem kolejne. Srednie nachylenie moze z 4-5% takze jade spokojnie 12-16 km/h Droga o najgorszej nawierzchni dla moich opon - kamienie luzem, czesto sie uslizguja - juz wiem ze na zjezdzie nie bedzie szalenstw, bo trasa nie ma zadnej barierki, nawet z wszedobylskich kamieni a do spadania troche jest. Mijaja 3 kilometru ale Veliko Rujno jak nie bylo tak nie ma, postanawiam jeszcze troche podjechac i tak na 12km zawrocic. Niedaleko od tego limitu ktory sobie wyznaczylem zaczyna sie zjazd o nachyleniu okolo 3-4%, postanawiam kawalek podjechac bo objezdza ostatnie wzgorze na mojej drodze, licze ze moze prowadzi na wjazd na szczyt, bo ocenialismy z dolu, ze ten szczyt to pewnie Veliko Rujno. Okazalo sie ze nie, ten zjazd to zjazd na Veliko Rujno ktore znajduje sie za tym szczytem. Rowninka polozona pomiedzy gorami. Na oko ze 2 km szeroka i moze z 8 dluga, lekko opadajaca w kierunku na polnocny wschod.

Na Veliko Rujno wita mnie dzwiek chorwackiego disko plynacy z zabudowan przy ktorych stoja jakies miejscowe dresiki tuningujace przedziwne automobile ktorymi zapewne sie poruszaja po rowninie. Jade dalej pod czujnym okiem miejscowych. Dojezdzam do skrzyzowania, przy nim stoja jacys ludzie. Nie chcialem z nimi kontaktu ale w miejscu obok ktorego stali jest drogowskaz ktory chce zobaczyc koniecznie, bo skad mam wiedziec ze to juz Veliko Rujno? Okazalo sie ze
a) jestem na Veliko Rujno!
b) zainteresowani miejscowi postanowili sie ze mna zaznajomic
Starszy pan z poteznym brzuchem zapytal po chorwacku o cos. Powiedzialem ze nie rozumiem na co ten pokiwal ze zrozumieniem glowa i innymi slowami, dodajac na migi o co mu sie rozchodzi zapytal czy cala droge podjezdzalem na rowerze czy tez musialem prowadzic. Odpowiedzialem ze cala droge jechalem na rowerze co spotkalo sie z ogolna aprobata miejscowej ludnosci i gestami gratulacji. Zapytalem czy daleko jest do kosciolka na ktory wskazywal drogowskaz. Zrozumialem ze dosc daleko, bo cerkiew (a nie kosciolek!) jest mniej wiecej po srodku wielkiej rowniny, a ta jak sama nazwa wskazuje jest wielka. Podjechalem kawalek w strone tejze cerkwii ale ostatecznie nie dojechalem do niej. Mysle ze ja widzialem, ale tez nie mam pewnosci, jak z Veliko Rujno, do ostatniej chwili nie wiedzialem ze trafilem. Tak tez moze przejechalem obok cerkwii a nie zanotowalem tego, myslac ze to budynek widoczny w oddali.

Nie chcialem siedziec tez na rowninie za dlugo, bo chlopaki pewnie sie nudzili na parkingu, trzeba bylo wiec w miare szybko wracac, szczegolnie ze dojazd zapewne chwilke mi zajal biorac pod uwage ze byl ze 3 km dluzszy niz powinien. Ostetecznie wracam wiec. Krotki podjazd dookola szczytu i zaczyna sie zjazd z niewielkim nachyleniem. Jade spokojnie. Jak wspomnialem podloze jest kamieniste. Niewielkie kamienie luzem to cos na czym jade nawet hamujac, a za zakretach niekoniecznie zmieniam kierunek jazdy. Poczatkowo predkosc staralem sie trzymac w okolicach 40-45 km/h ale stwierdzam ze jest to zbyt niebezpieczne. Zatrzymuja sie za szczytem zeby wyjsc na taki gorski cypelek wystawiony kawalek poza zbocze. Miejsce to oferuje na prawde znakomity widok, chyba najlepszy z calej wyprawy. Widocznosc jest niesamowicie duza, pomimo moich dioptrii i tego ze mam okulary w ktorych w ogole nie widze ale za to trzymaja sie nosa widze zatoke, wyspe za zatoka, kolejna zatoke i kaaaaawal kolejnego ladu. Miejscami nawet wydaje mi sie ze widze morze. Z gory macham chlopakom siedzacym na parkingu, zeby dac im znac ze wracam i moga sie juz zbierac. Odmachuja mi, ale tego juz nie widze, widze tylko ze tam sa jakies punkciki, zapewne oni. Dalszy zjazd o jakies 10 km/h wolniej, staram sie nie przekraczac 35 km/h bo droga kreta a nawierzchnia nie mogla byc mniej trafiona dla mnie. Na jednym z zakretow mimo to omal nie wypadam z drogi, bo nie moge skrecic tylko jade po, a wlasciwie razem z kamyczkami na kolejny pas. Na szczescie przy brzegu drogi jest lita skala ktory ma jakas tam przyczepnosc, a przede wszystkim nie odjezdza razem ze mna. Od tego momentu wszystkie zakrety dodatkowo wyhamowuje, nieraz i do 20 kmh.

Na parkingu jestem dosc szybko, okazalo sie ze moj zjazd byl filmowany, ale byc moze wcale mnie tam nie widac, bo bylem na prawde daleko. Zaczynamy zjazd asfaltem. Poczatek jest na prawde ekstremalny. Zakret na ktorym zamknalem kasete przeraza pochyloscia, jade zaciskajac hamulce i przesuwam tylen nad tylne kolo zeby nie przekrecic sie wokol przedniego kola. Strach tak startowac. Jednak tuz po chwili nachylenie maleje, zakret sie konczy a ja oswajam sie z mysla ze moze byc szybko jesli tylko sie odwaze. Droga jest bardzo kreta, ale sa to zakrety o niewielkim promieniu. Przyklejona do zbocza co sprawia, ze nie widac jaki jest promien skretu i gdzie konczy sie zakret. Nie widac w ogole co czeka na mnie za zakretem, jedynie z krawedzi zakretow widze kolejne zakrety i na tej podstawie wiem ze nic na mnie nie jedzie, musze sie tylko zmiescic w drodze. Przyspieszam wiec, wcale nie pedalujac ani nie przyjmujac sylwetki aerodynamicznej, po prostu puszczam hamulce. Bardzo szybko robi sie 40-50-60-70... 70 to juz na tyle duza predkosc ze po prostu zaciskam przed zakretami hamulce zeby sie dalej nie rozpedzac, nie patrze nawet na licznik, bo nie ma na to czasu, ale co zerkne to jest conajmniej 50. W mojej ocenie kawalek drogi po tym ostatnim zboczu gory pozwala osiagnac spokojnie 90 i wiecej km/h tylko wymaga znajomosci trasy. Jak sie okazalo asfalt jest bardzo dobry, zakrety wcale nie takie ostre i wystarczyloby ze 2 razy je przejechac zeby bez hamowania probowac.

Dalsza czesc zjazdu ma mniejsze nachylenie, czesto dokrecam ale tez nadal czesto korzystam z hamulcow. Predkosc szczegolnie na zakretach nadal potrafi drastycznie szybko rosnac. Betonowe zakrety na ktorych beton jest karbowany nie sa jednak miejscem gdzie chcialoby sie przeyspieszac, dlatego tam akurat wole hamowac i potem dokrecac na slabiej spadajacych odcinkach. Na wlocie w opuszczona prawodpodobnie osade nazwana na czesc jakiegos miejscowego bohatera Dokoze jest fajny spadek, ladny skok mi tam wychodzi - czesciowo nie planowany, czesciowo odruchowy, ale jednak prosta juz byla, wiec bezpiecznie a i zabawnie calkiem. Juz po chwili dojezdzam na parking za wysypiskiem smieci (tak, bo po drodze bylo wysypisko smieci) z widokiem na Stalingrad, morze i w ogole Chorwacje. Siadam na laweczce i czekam czy sie pojawia moi kompani... czekam, czekam, czekam, zaczynaja mi sie pojawiac mysli ze trzeba bedzie do nich na gore jechac zeby ich ratowac, bo strasznie ich dlugo nie ma. I jak juz mialem siadac na rower i jechac spowrotem na gore pojawiaja sie wreszcie. 8 minut im dolozylem :) Na podjezdzie dostalem max 4 wiec jestem na plusie. Chwila pogaduch i jedziem dalej. Znow bardzo szybko ich trace, ale nie wiem nawet jak i kiedy, bo nie patrze za siebie, nie ma na to czasu. W kilka chwil dojezdzam do bazy, siadam na foteliku i czekam az przyjade... znow strasznie dlugo. Ponoc pojechali nakrecic finisz przy morzu... ale ja wiem swoje, pewnie znow im z 8 minut dolozylem ;-)

Dojazd na wspinaczke. Opisze wiec pod tym wpisem wszelkie wspinaczkowe i wedrowne dni pobytu w Chorwacji. Ale to jeszcze nie dzis ;-)

O ile podczas pierwszej jazdy po Chorwacji stwierdzenie ze ten kraj to raj stalo sie bardzo odlegle, to dzis na prawde mozna bylo poczuc sie jak w raju.

Trasa choc w zalozeniu miala byc chyba sentymentalna wycieczka Tomka okazala sie najlepszym (za wiele to ich nie bylo) wyjazdem tej wycieczki i w ogole jednym z lepszych w ogole. Celem Karlobag, mnie tez ta nazwa nic nie mowi, dopiero teraz sprawdzam gdziez to bylismy. W kazdym razie trase zaplanowalismy wlasciwie idealnie. Wyjazd tak, ze slonce swiecilo w plecy i sami sobie robilismy cien! Rece i twarz w cieniu, jest dobrze. Tempo ustalal Tomek i robil to wybornie. Choc ja jadac na koncu mialem za zadanie robic zdjecia z trasy, bo bylo dosc trudne, bo lapalem wtedy plecy i musialem gonic. To jednak tempo bylo na tyle dobre, ze dawalem rade dogonic i odpoczac spokojnie na kole kolegow.

Trasa wzdluz wybrzeza obfitowala w przeswietne widoki. Chorwackie wybrzeze jest przeswietne. Caly czas widoczna byla wyspa Pag po przeciwnej stronie zatoki. Jej biel/szarosc i calkowicie pustynny krajobraz tylko utwierdzal nas w przekonaniu, ze to na pewno tam polegli wszyscy Chorwaccy rowerzysci, a ta biel to biel ich wysuszonych kosci. Na wodach zatoczki co jakis czas widoczne byly zaburzajace spokojna wode kuterki. Ciekawym widokiem byla tez niewatpliwie wysepka z krzyzem. Wysepka o powierzchni kilkudziesieciu metrow ;-)

Droga byla lakko pofalowana, z jednym punktem kulminacyjnym. Nie mial duzego przewyzszenia ani nachylenie nie bylo duze, ale to wlasciwie dzialalo na jego korzysc. Nie bylo ciezko podjechac, a zjazd byl dosc dlugi i oczywiscie przyjemnie szybki i orzezwiajacy. I tak z gorki bylo az do celu.

W Karlobagu popas na betonowej plazy. Bylo piwo, kola i jablka :) Mielismy w planach kapiel w morzu, mialem recznik i kapielowki, ale ostatecznie za wiele to sie nie pomoczylismy. Zreszta nie my jedni. Opalanie bylo glownie w cieniu. To co na sloncu doklanie odliczalem czas.

Niestety nadszedl jednak koniec tego odpoczynku. Zreszta w cieniu (sztucznym od daszku knajpki gdzie zasiadalismy) robilo sie chlodno (dziwne stwierdzenie, ale moze dlatego ze jak to pisze to jest w Polsce zimno). W kazdym razie plan na powrot zakladal nagranie zjazdu z wzniesienia. Calkiem sie udalo. Przy okazji sie rozkrecilem i spora czesc powrotu to ja jechalem pierwszy rozbijajac wiatr tak ze pozostali mogli nie pedalowac. Sie troche zmeczylem takim powrotem, ale dystans i plan dnia idealny przez co to bylo takie wspaniale, dajace radosc zmeczenie.

Wreszcie troche odpoczynku w te wakacje :)

Chorwacja miala byc magiczna kraina pieknych plaz, blekitnej wody, strzelistych gor, wspaniale zielonej roslinnosci srodziemnomorskiej - w dwoch slowach - wakacyjny raj. Stad pomysl zeby przejechac sie do tego kraju krecil mi sie po glowie od dawna. Pierwotnie miala to byc oczywiscie wyprawa pod sakwami. Teraz wyjazd zaplanowany pod katem wspinania sie i rowerowania, z naciskiem na to pierwsze.

Wyjazd po pracy i calonocna jazda na zmiany. Na miejscu kwaterujemy sie w okolicach godziny 7mej. Chlopaki (Darek i Tomek) chca spac, odpoczywac i takie tam, ale ja jak juz sie obudze to nie ma opcji zebym spal. Troche polezalem, wzialem prysznic i krzatajac sie tak ich musialem wkurzyc ze sie zabrali i wyruszylismy na trase, na podboj raju!

Pierwsze nabrzezne kilometry ida super. Jade sporo prowadzac, bo zadnych skrzyzowan, a jedzie mi sie lekko i przyjemnie. Jak docieramy do mostu nad ciesnina jakowas to strzelamy sobie kilka fotek i wkraczamy w glab ladu - w zasadzie polwyspu czy wyspy, aaaale. Tutaj przestaje byc jakkolwiek ciekawie. Kamienie otaczaja nas ze wszystkich stron. Robi sie plasko, a raczej pagorkowato, ale wiekszych wzniesien nie widac, po prostu faldki. Do tego zero drzew, jedynie wszedobylskie krzaki.

Tak sobie jedziemy az docieramy do celu na dzis - miejscowosci Zadar. Tam glowna atrakcja jest oczywiscie linia brzegowa. Objezdzamy cale miasto droga idaca wzdluz brzegu. Walimy pod prad, bo droga jednokierunkowa a nam sie wjechalo od tej podpradnej strony. Kulminacja jest na promenadzie, gdzie nagrywamy filmik z tego jak sie na niej lansujemy. Chwile lezymy tez na jej wysunietym w morze punkcie, lapiemy promienie sloneczne na gole klaty. Na klaty z tej prostej przyczyny, ze juz wjezdzajac na promenade zdalismy sobie sprawe, ze skora naszych ramion przybrala rozowiutka barwe - bedzie bolalo. A skoro i tak bedzie bolalo to dlaczego i na klate nie wziasc troche? Przez cala droge mam wrazenie ze ludzie dziwnie nam sie przygladaja - jakby rowerzystow nie widzieli. Na promenadzie ktos nam nawet robi zdjecie, bardzo dyskretnie kierujac w nas swojego iPada. Lans na promenadzie i jedziemy dalej. Szkoda tylko ze przez stare miasto Zadaru nie przejechalismy, ale nic, bedzie powod zeby wrocic.

Droga powrotna to chwilami droga przez meke. Podjalem bardzo zla decyzje oszczedzania napoju podczas jazdy na Zadar. Teraz dosc szybko zaczalem odczuwac pragnienie. Pilem, ale co to za picie jak sie jedzie jak na patelni. Slonce prazy, skora popalona juz. A cien? Jaki cien, jedynie ze 2 kilometry byly drogi przez las gdzie troszeczke cienia bylo. Po drodze trafiamy na sklep gdzie udaje sie zdobyc napoje, ale ja bidony wysuszam w tempie ekspresowym i znow potrzebuje. W kolejnych sklepach nie ma mozliwosci platnosci karta a kun nie mamy. Schne przez co kazdy podjazd mnie masakruje. Te nieodczuwalne pagorki sprawiaja ze musze oddychac a wraz z kazdym wydechem czuje jak wylatuje ze mnie para wodna... Moja cenna para wodna! Ostatecznie jakos docieramy do naszego Starigradu (zwanego Stalingradem) gdzie mam pare minut straty, ale biorac pod uwage opony 2.25, temperature o ladnych kilka stopni wyzsza od zapowiadanej, uschniecie na sloncu i pierwszy taki dystans w tym roku - i tak jest zajebiscie.

Wniosek po tym dniu jest taki, ze nawet raj moze okazac sie pieklem jak sie czlowiek o to postara ;-)

z braciszem dookola zalewu a przed nami biegl kobas. typowo, relaksacyjnie, z przerywnikiem na molo. o dziwo pies wbiagl na molo i nawet zostal na nim.

Powrot z pracy przez wiochy trasa ktora ostatnimi czasy Tomek jezdzi... bo tez z nim wracalem. Docelowo w okolice mostow jakichstam spotkac sie z innym kumplem i pochasac po linie. Foty mozna znalezc u Tomka na blogu. Nie zlinkuje, bo mi sie nie chce ;-P

Powrót z Tomkiem przez odległe wioski.

Powrót z Tomkiem.

A wieczorem ścianka. 9 ścian + trawers.