Na klasycznym przystanku na molo :)

Kolega z pracy, Wojtek, stwierdził, że wieczorem wybiera się na wycieczkę rowerową w stronę Kamieńca Wrocławskiego. Stwierdziłem, że powinien w takim razie wybrać się na Bajkał, bo można fajnymi ścieżkami pojeździć. Mieli wyjechać o godzinie 18, więc powiedziałem, że może do nich dołączę.

Tak się jakoś złożyło, że zanim: wyrwałem się z pracy, zrobiłem zakupy spożywcze, żeby z głodu nie umrzeć, dotarłem do domu, zjadłem coś, wypiłem, przygotowałem pićku do bidona to zrobiła się 18:35. O 18:40 już na trasie, postanowiłem pojechać okrężną drogą na Bajkał, tak żeby może na powrocie jednak spotkać Wojtka, okazało się jednak, że chłopaki albo się pogubili, albo po prostu wyjechali później, bo spotkałem ich po 4 kilometrach przejażdżki.

Krótki postój na którym strasznie się spociłem, bo jednak tempo niezłe trzymałem. Ruszyliśmy razem po wałach na Bajkał. Wojtek na mtb z najprawdopodobniej Kenda Flame i Łukasz (jeśli pomyliłem imię to przepraszam najmocniej) na... jakby inaczej kolarzówce :) No ale nic, jakoś jedziemy i z początku nawet niezłe tempo jak na niejeżdżących z nieprzystosowanym ogumieniem, bo 20kmh.

Moja ulubiona ścieżka przez lasek Strachociński znowu jest przejezdna, poza jednym małym odcinkiem gdzie chyba wieczne błoto powstało. No ale pierwsze błoto się blurejowi należało :) Potem w miare spokojnie, za łanami znowu wały zarosły. Ogólnie ścieżka mimo, że widać że ktoś tam jednak przebiega czy przejeżdża czasem to zarosła okropnie od ostatniej mojej wizyty.

Prawdziwe przeżycia zafundowałem chłopakom w okolicach Bajkału. Najpierw na dojeździe mega błoto, potem na wyjeździe... Kiedy rów okazał się totalnie zarośnięty coś mi już nie grało. Przecież za rowem są jedne z najlepszych ścieżek, dlaczego nie ma do nich wyjeżdżonego dojazdu? No i okazało się dość szybko. Zaprezentuję pamiątkowe fotki, które dość mizernie, ale jednak przedstawiają to na co się natknęliśmy.

Widok w przód


Widok w tył


I znowu w przód - ujawiły się dwa błotne potwory :O


A nie, to jednak nie błotne potwory a moi współtowarzysze, którzy najprawdopodobniej już nigdy nie pozwolą mi wybierać trasy wycieczki, a na pewno jak usłyszą czy chcą jechać trasą ciekawszą czy prostszą to wybiorą tą prostszą :)

W każdym razie na bagnach żyło wiele ciekawych stworzonek. Takich obrazków jak ze zdjęcia mieliśmy masę. Kto jeździł tamtą trasą to wie, że tam jest tak górka-dołek-górka-dołek-górka-... od początku do samego końca. No i tego dnia każdy dołek oznaczał wyzwanie. Jak to zrobić żeby wyjść jak najmniej ubłoconym z tej nierównej walki. Złapałem troche błota w napęd, mase na ramę, korone widelca i w ogóle, błoto było wszędzie. Dziwnym trafem nie miałem błota na ubraniu, ale za to łydki zdrowo mi się umorusały błotem odrywającym się potem od opon.

Powrót już asfaltem. Tempo bardziej przyzwoite, ale lepiej było w terenie :) W samym Wrocławiu złapał nas deszcz, początkowo słabiutku, potem coraz mocniejszy, bo pech chciał, że nasz kurs był prosto pod chmurę. Na swoim zjeździe, gdzieś w okolicahc 27km trasy (23 km wspólnie) pomachałem chłopakom i popędziłem ile sił w nogach na chate. Najpierw myślałem, że z powodu przyspieszenia z 24 na 34kmh deszcz przeobraził się z deszczyku w ulewę... nie... nie chodziło o przyspieszenie, chociaż też niewątpliwie zwiększało doznania. Po prostu zaczęła się regularna ulewa. Tak lało, że przeoczyłem zjazd na chate xD No ale nawrót i już po chwili byłem u celu. Potem już tylko pucowanie, wycieranie i chuchanie na blureja, kąpiel, kilka tostów na kolację i spać.

Blurej ma już za sobą ponad 100km wycieczkę, zjazd w terenie ze Ślęży, mxs ponad 60kmh, ponad 2 metrową kałużę, tonę błota w oponach, że odrywa się o ramę i widelec, no i deszcz. Nieźle jak na niecały tydzień wspólnego jeżdżenia :)

A dzisiaj jak piszę ten wpis leje deszcz... zaraz do roboty i z wieczora pewnie wyprowadzę blureja na wycieczkę, tylko zmieniłbym oponki na Larseny i po prostu po wałach się pokręcił.

Ogólnie cały dzień spędziłem w pobliżu blureja, jakby mogło być inaczej :) Kilometry na moją niekorzyść pozaokrąglane, czas też raczej z dupy brany, jak ostatnio ciągle, bo jak nie wpisywałem wcale czasów to sie mechanizmy bs burzyły.

Ale od początku. Miałem dzisiaj pojechać do Byczyny rowerkiem. Pogoda wyśmienita ku temu, ale wczoraj troche zapiłem i byłem z rana słabo dysponowany. Wsiadłem w pociąg do Wołczyna i stamtąd jechałem spokojnie blurejem na Byczynę. No dobra, nie tak całkiem spokojnie. Ale prawdziwe szaleństwo zaczęło się od Skałąg. Trafiłem na szybki traktor. Ehh. cóż jest piękniejszego niż szybki traktor kiedy trzeba szybko pokojać kawałek asfaltu. Równa droga, czyste niebo, piękne krajobrazy pełne dojrzałych zbóż i lecimy 40kmh bez przerwy. Chwała niech będzie wynalazcy tempomatu :) A pan traktorzysta jechał ze snopkami na Kolonię zapewne... w każdym razie pod samo dom mnie holował. W niecałe 40 minut dojechałem z Wołczyna, co daje średnią powyżej 30kmh na oponach 2.25... brzmi nieźle, nawet biorąc pod uwagę szybki traktor.

Jak dojechałem to najpierw obiad a potem wymiana pedałów. Bez spd to nie jazda, gdyby blurej nie był blurejem to bym na nim nie jeździł przez to że nie miał spd... Pedały dawniej zamontowane w Fernando leżały spokojnie i czekały na swój czas. Te z orzeła są obecnie w gorszym stanie. Potem wymontowałem podstawkę licznika z orzeła i zamontowałem na blureja... ale nie wiem co zrobiłem z licznikiem... chyba został we Wrocławiu, jak nie to trzeba nowy kupić.

Potem sesja foto z udziałem blureja i od czasu do czasu mnie. Trzeba było zrobić mu fotkę do dowodu i na jego konto na bikestats. Tutaj pare słitaśnych foci. Pewnie wpadnie ich z czasem więcej :)







Z wieczora, tak, że już ciemno się całkiem zrobiło spacerek z kuzynem i psem po częściach terenowej dwudziestki. To właśnie tam spadła średnia. Chociaż pies wyjątkowo dzisiaj zrywny był. Nie lubi dźwięku hamowania tarczami, ucieka wtedy - bardzo dobry nawyk :)

Kolejna przejażdżka w wyśmienitej ekipie: Chmielu i Paweł i ja :)

Trasa, którą przejechaliśmy oczywiście w niczym nie przypominała tego, co mieliśmy przejechać. Dzisiaj dla odmiany nie ochlapałem sobie nawet ryja błotem. No i dzisiaj nie miałem też nie miałem jakoś szczególnej pary w nogach. Przyznać muszę szczerze, że mnie wczorajszy wyjazd zmęczył. A właściwie dał się odczuć w mięśniach. Nawet bardziej niż napierniczanie 220km. Tamto daje w organizm, ale mięśnie nie są tak zdruzgotane jak po jeździe w terenie na granicy wybuchu serca i żył. Dzisiaj dość spokojnie, dopiero na asfaltowej końcówce zrobiło się interesująco. Ja poszalałem na podjeździe na górkę ciecierzyńską. Wpadłem na nią nie schodząc z 32kmh. Potem się chłopaki rozbrykali i na kolejne górki sami gnali ile wlezie :) Maksymalna prędkosć wycieczki ustanowiona na podjeździe pod wiadukt na granicy Byczyny :) Potem prawie wyrównana na podjeździe pod Wałową.

Tak mniej więcej przebieg wycieczki: za gimnazjum w las na Borek -> magiczne górki przed Piaskańskie :) -> kawałek asfaltu i w czerwony szlak Wójciński -> w Wójcinie znowu kawał asfaltu na Lu.... cośtam, zresztą nie ważne, i tak się pogubiliśmy, w każdym razie wyjechaliśmy w Żdżarach i stamtąd powrót na Wójcin -> Kol Bol Chruścin -> Siemianice magicznymi ścieżynkami, w wiosce postój na popas -> czereśniowy szlak, niestety wszystko wyżarte -> wyjazd przed lasem przy Kostowie -> Ciecierzyn -> baza

Taaaa, dawne trasy się powspominało. Najpierw montowanie nowych tarcz u chmiela. Przy okazji zamontowałem starego/nowego LXa na tył. Wymiana linek włączona. Po remoncie okazało się, że... nadal mi coś przeskakuje. Nie tak ambitnie jak przy podjeździe na Ślężę, ale jednak... Nie mam już pojęcia o co chodzi, może faktycznie mam badziewną kasete i łańcuch? Tylko jak to niby mam reklamować, pewnie mi powiedzą, że zajeździłem, albo co... W każdym razie kolejny napęd na pewno nie będzie taki jak ten... A ten, mam nadzieję, że się dotrze i zrobi przynajmniej 5kkm, albo chociaż ten rok wyjeździ, bo kurde nie zamierzam drugiego napędu w ten sam rok kupować.

Trasy dookoła Byczyny, z Chmielem i Pawłem. Tak, chmielu coś tam jeździ, w tym roku ponoć zrobił 700km... Nie ta forma, co dawniej, ale pare dojazdów do pracy i znowu by wszystkich objechał :) Ogólnie jechaliśmy jak trzy zdechlaki... no ale co zrobisz, formy się nie zbuduje jak się nie jeździ. A jak nie ma czasu to się nie jeździ...

Plusem z tytułu jest dojazd z Kluczborka do Byczyny, czyli:
DST 19.24km
TM 47:29
AVS 25.32kmh
MXS 39.87

Aaaaaa, i byłbym zapomniał. 48t musi wylecieć. Taki blat się nie nadaje do MTB. Nie da się na tym jechać, chyba że z kadencją godną ludzi w podeszłym wieku.

Niestety nie mam dziś czasu, żeby zostać na pikniku rowerowym i całe święto świętować. Trzeba magisterkę dokończyć, popoprawiać i do recenzji oddać kiedyś...

Wyjechałem o 11:10, miałem być na styk, ale nie spieszyłem się, bo wiedziałem, że będzie poślizg. Dlatego spokojnie jechałem sobie w miarę dobrą, nienajkrótszą drogą. Po jakimś czasie zaczął mnie tropić jakiś gościu ma mtb. Wiedziałem, po pierwszych zakrętach, że jedzie tam gdzie ja, ale postanowiłem po prostu jechać. Jeszcze bym się od mówienia spocił. A miałem dzisiaj zamiar zrobić pare fotek i wracać do domu. Ten sam mtbowiec wypierniczył się przy fontannie... Szpanerstwo nie popłaca ;-)

Wpadłem na plac solny i od razu pare fotek. Ludzi było na prawde sporo. Kiedy wszyscy zaczynali się już niecierpliwić, bo praktycznie nie było słychać tego co organizator sobie tam seplenił w megafon wreszcie ruszyliśmy. Podbiłem na kant i pare klatek weszło. Ale miejscówka nudna i ruszyłem dalej. Po drodze jeszcze 3 przystanki na zdjęcia. Minęli mnie Einstein, leśniczy w leśnym rowerze, dziewczyna paw, dziewczyna z psem w koszyku, alicja z krainy czarów (no, moze nie, ale chyba pasuje nazwa), anioły śmierci, dziewczyny disko, ratownik z płetwami, ludzie ptaki, masa ludzi na ostrych, troche cruiserów, mumia, no i ciężko wszystkich zasługujących na wyróżnienie tutaj wypisać, bo na prawdę pięknie to wyglądało.

Szybko szkończył mi się film w aparacie. Zacząłem żałować, że nie mam cyfrówki, a kompakcika nie zabrałem ze sobą. Nie spodziewałem się, że aż tak atrakcyjne wizualnie widowisko mnie czeka ;-)

Brawa dla organizatorów, ale także dla uczestników. Wszystko przebiegało sprawnie, grzecznie, kulturalnie. Mało kiedy tak dobrze jedzie mi się w grupie, szczególnie poruszającej się momentami z prędkością około 4kmh, także spokojnie można było zejść z roweru i prowadzić i nie zostać z tyłu.

Po wszystkim wróciłem mocno okrężną trasą, stąd dystans ze dwa razy większy niż sam przejazd.

Kto jedzie ze mną w przyszłym roku? Jedyną wadą pikniku jaką zauważyłem jest brak piwa ;-) Ale to się jakoś pewnie nadrobić da.

Podgórkę (miejscowość taka była po drodze)

Była wczesna rana pora,
Gdym wpierniczał pomidora.
Po nim jajek pięć rozbiłem,
Na patelce usmażyłem.



Takie to było mistrza śniadanie,
Ale nie o nim jest opowiadanie.
W oponki z leksza pierdnąłem sobie,
Dobrze wiedziałem wówczas, co robie.

Jazda nie miała być wcale spokojna,
Tak teraz wspominam - to była wojna!
Ale spokojnie wszystko w swoim czasie,
Z drobnym opóźnieniem spotkaliśmy sie.

Na miejsce zbiórki sześciu nas przybyło,
I raźnym tempem w drogę wyruszyło.
W trzy pary się ustawiliśmy,
I tak wesoło przez miasto przejechaliśmy.

Po drodze offroadu z dziesięć metrów wpadło,
Rowery przenieść przez remont nam wypadło.
Były i objazdy i niebezpieczne dziury,
Zdarzył się i kierowca wredny który,


te dwa zdjęcia ukradłem od Tomka albo Piotrka

Otrąbił nas ze złością z lewa i prawa,
Że jedziemy w parach, lecz to jego sprawa.
Teraz tak możemy, Przepisy się zmieniły,
A wredni kierowcy tylko dodają nam siły.

Za miastem nudno. Gdyby nie konwersacje,
To każdy by potwierdził, że mam racje.
Dookoła równina płaska i zielona była,
Jednak w naszych głowach myśl o górach żyła.

Asfalty były jak na Polskę równe zadziwiająco.
Tak jak nasza średnia zasługiwały na owacje na stojąco.
Dalszą część płaskiego już daruję sobie.
O podjazdach opowiem, tylko wdech głęboki zrobie.

Pierwsze poty wyssała z nas Łysa Góra,
Która wcale nie była łysa i ponura.
Wielka też jakoś nie jest specjalnie,
Ale mi w kość dała, co przyznam lojalnie.

Na szczycie słitaśne pamiątkowe zdjęcie,
I ruszamy na dół, dokręcając zawzięcie.
Widoki ze zjazdu są warte wspomnienia,
Albo nawet lepiej, na zdjęciu uwiecznienia.



W połowie zjazdu, postój pod sklepikiem,
Trzeba się posilić pysznym batonikiem.
Zjazd w sekund kilka i chwila wytchnienia,
Ale w górach nie ma lekko, kolejne wzniesienia.

Jedziemy na Szklarską Porębę i Jugowską przełęcz.
Droga wciąż pod górę, myśl wciąż jedna "nie jęcz!".
Do Szklarskiej dojeżdżam ostatni oczywiście,
Myśleliście inaczej to myliście się.


te dwa zdjęcia ukradłem od Tomka albo Piotrka

Wyjeżdżam pierwszy, by przez chwile jedną,
Ostatni stający się pierwszym i nie był tylko legendą.
Widoki przewspaniałe, ale nie ma czasu,
Wyciągać aparatu czy skręcać do lasu.

Znaki kuszą do muzeum, strzałki wzywają do wodospadu,
Gdyby to była wyprawa turystyczna pojechałbym od razu.
Jednak jazda nasza chwilami wyścig przypominała,
Dokręcanie na zjazdach - to też przygoda wspaniała.

Gdy na szczycie wreszcie się zjawiłem,
Przeogromne rozczarowanie przeżyłem.
Jedyne, co ten szczyt jakkolwiek wyróżniało
To parking dla samochodów i to że trochę wiało.

Widoku z tego szczytu żadnego nie było,
Co mnie jednak trochę niemiło zaskoczyło.
Zjazd ponownie wynagrodził wszelkie niedogodności,
Posłał w niepamięć wspomnienie zwątpienia i słabości.

Z pięćdziesiątką na zegarze przelecieliśmy granice,
A tam piękne holki, smaczne piwo i równe ulice.
Jeśli jeszcze nie kojarzycie gdzie się dostaliśmy,
To już wyjaśniam, w Republikę Czeską wjechaliśmy.



Jednak tego całego dobrodziejstwa podziwianie,
Przyćmiło odrobinę drogi w niebo skierowanie.
Wtedy już takim sobie swoim tempem jechałem,
Że bez napinki, bez potów, widoki podziwiałem.



Wrażenie wielkie zrobiły na mnie górskie serpentyny,
Zakręty o sto osiemdziesiąt stopni i widok na doliny.
Wyśmienite i przyjemne było przełamanie,
Staw jakiś czy jezioro na nasze powitanie.



Czasu na kąpiel było niestety za mało, ale...
Strzeliliśmy sobie fotkę, którą się pochwale.
Jeszcze potem zjazdów i podjazdów nie brakowało,
Ale mi miejsca w pamięci chyba na nie było mało.

Wszystko w jeden piękny widok mi się zlało,
Przerywany patrzeniem w koło kiedy się szybko gnało.
We Frydlandzie grupa nam się na dwie rozłączyła,
Moja trójka na skróty na Zgorzelec wyruszyła.



Główną przyczyną rozdzielenia to było,
Że spóźnienie na pociąg nam się w głowach jawiło.
Zmęczenie już także o sobie dawało znać.
Organizm swój ciężko jest jednak oszukać.

Na ostatnich kilometrach wiele przygód nas spotkało,
Z tych do celu metrów, opowiadań będzie niemało.
Ze względu na ich obszerność i niesamowitość,
Będę miał nad czytelnikiem litość,

Opowiem je chętnie ale przy dobrym piwie,
Bo jak sobie o nich myślę to sam się dziwie,
Że to jest możliwe i mnie to spotkało,
takie to niesamowite zdarzenie miejsce miało.

Powiem krótko, by nie rozwijać za bardzo wątku,
Wróciliśmy razem, całą szóstką, bez wyjątku.
I powiem Wam, co teraz się stanie,
Zakończę wreszcie opowiadanie.

===============================================================================

Mówiąc szczerze, nie spodziewałem się, że tak wiele zapamiętam z wyjazdy na którym miałem przez cały czas oglądać tylko koło. Właściwie, to poza podjazdami dawałem rady. Jak na brak formy, który mnie dotyka było nieźle. Zapamiętałem wiele, a opisałem we wpisie niewiele. To, co najciekawsze nie dało się krótko ubrać w słowa. Są to typowe, piękne anegdotki do opowiedzenia w miłym towarzystwie przy piwku. Były uciekające przesiadki, upadający ludzie, burze, łapanie stopa... pełen serwis. Tomek w swoim wpisie zasugerował, żebym to wszystko opisał... ale nie, niech to zostanie w gronie znajomych, po co się przechwalać publicznie ;-) Tutaj niech nam zazdroszczą trasy, widoków i jakby nie patrzeć świetnych rowerowych osiągów.

Jedno czego żałuję, to że przez trzymane ostre tempo (wszystko przez to że ostatni pociąg był o 19 a kilometrów sporo) nie było czasu na przystanki, podziwianie krajobrazów, robienie zdjęć... No, nie był to wyjazd specjalnie turystyczny. Ale na takie też od czasu do czasu można się wybrać. A to, że ostatecznie spotkaliśmy się wszyscy w jednym pociągu było dość zaskakujące. W każdym razie było o czym rozmawiać podczas powrotu.

U Artura widziałem ile kilogramów spalił... Ja dzisiaj stanąłem na wadze rano i się okazało, że mam 2.5 kg mniej (niż mało)... masakra, więcej takich przejażdżek i zniknę.

W przejażdżce udział wzięli (alfabetycznie): Artur (u Artura), Mateusz, Piotrek (u Piotrka), Tomki sztuk 2 (Platon i jego wpis) no i niealfabetycznie ja

Dzięki wszystkim za wspólną przejażdżkę! Następnym razem objedziemy to spokojnie!

Miał być cały dzień z pracą magisterską, ale zawsze znajdzie się ktoś kto pomoże mi w nie pisaniu ;-) Około 11 nadchodzi wiadomość od Tomka, zbiórka o 12:30, dwie godzinki spokojnej jazdy. No i mnie przekonał, jak dwie godzinki to spoko. Szybkie śniadanie, smarowanie łańcucha, pompowanie oponek, chciałem jeszcze lemondke zamontować, ale pożyczyłem klucze i nie miałem czym.

Przez miasto a zbiórkę mocno szarpanym tempem, między 20 a 50kmh, chciałem się porządnie rozgrzać a jednocześnie nie zmęczyć za bardzo. Akcje uznaje za udaną, szczególnie że ładnie mi się udało między samochodami przejeżdżać.

Zjechaliśmy się 15 minut przed wyznaczonym czasem, dołączył do nas po chwili Darek i ruszyliśmy bez zwłoki spotkać się z Krzyśkiem. Krzysiek przesiada się na mtb, za co chwała mu. Sprawił sobie zupełnie przyzwoity choć starszy sprzęt. Ale biorąc pod uwagę mojego oldsa, starsze sprzęty są nieraz lepsze niż te całe nowoczesne nie wiadomo co. Pozostali powinni wziąć z niego przykład. Może na szosie się tak szybko nie pojedzie na mtb, za to jakie atrakcje czekają poza szosą!

Pojechaliśmy oczywiście na Wzgórza Trzebnickie, czego innego mogłem się spodziewać... Te 2 godzinki w których mieliśmy się zmieścić oczywiści były tylko po to żeby mnie łatwiej wyciągnąć, jakby trzeba było... w ogóle nie mam mocy pisać, a termin się zbliża :/ w każdym razie parę fajnych górek było. Między innymi ta zwana ścianą płaczu, którą ambitnie zaatakowałem z zamysłem wjechania z prędkością >25kmh... Szybko spadłem na 25, ale dzięki wstaniu na nogi utrzymywałem przez sporą część podjazdu tę prędkość. Niestety pod samym szczytem spadłem na 14kmh i tylko do 18 udało mi się wrócić na wypłaszczeniu... Będzie tam trzeba pojechać kiedyś i spróbować ile się to da pokonać. Bo coś czuję, że ukształtowanie terenu pozwala wjechać tam 30kmh. Chmielu z dobrą formą by się przydał żeby potwierdzić tą tezę, ale że go nie ma, to trzeba kogoś innego albo samemu się wziąć za testy jak tylko będzie czas.

Pamiątkowa słitaśna focia sprzed ataku na ścianę płaczu.


Ogólnie to bardzo dobrze, że Tomek z Darkiem oszczędzali się na jutrzejszy maraton, bo dla mnie to w wielu fragmentach trasy był maks ile wyciągnę ;-)

Relacja Tomka

Spacerkowy przejazd z tatikiem do wujaszka. Koza z nowym tylnym kołem, aż rwie się do przodu xD Już mi chyba wybaczyła złe traktowanie.

Bardzo niedzielna przejażdżka z siostrą.